Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2008

VIVA FIDEL









Πόσος πόνος..
Πόση ανησυχία για τον Φιντέλ και την Κούβα..
Πόσο δάκρυ και μελάνι έχυσαν τα αστικά ΜΜΕ, πόσοι επικήδειοι και πόσες Κασσάνδρες προφήτεψαν το "τέλος εποχής"..
Ο Φιντέλ δεν έχει πεθάνει ακόμα, ούτε βιολογικά, ούτε ιδεολογικά !..
Γι' αυτό μην βιάζεστε πουλάκια μου, μην ξερογλείφεστε και μη πανηγυρίζετε..
Κρατήστε ντε και μια πισινή..

Ο Στάθης στον Συρμό..


Τρίτη 26-2, Συρμός._

Σε μια εκδήλωση με δυστυχώς ελάχιστο ακροατήριο, μίλησε ο σημαντικότερος - κατά την γνώμη μου- εν ζωή Έλληνας σκιτσογράφος Στάθης Σταυρόπουλος.
Η συζήτηση στάθηκε στον ρόλο του Τύπου διαχρονικά και στις μέρες μας, στην ενημέρωση που απελευθερώνει τις μάζες και στον χείμαρρο των πληροφοριών που έχει σκοπό να τις αποπροσανατολίζει.
Στο ρόλο του δημοσιογράφου και του καλλιτέχνη - πομπού και στον αντίστοιχο του αναγνώστη - δέκτη.
Στην διαφορά της πλάκας και του χοντροκομμένου αστείου, από τη σάτιρα που αφυπνίζει και προβληματίζει.
"Το σκίτσο οφείλει να πετάει τα περιττά και να αποκαλύπτει την αλήθεια", λέει ο Στάθης.
"Όταν συμβαίνει κάτι "τραγικό", ο σκιτσογράφος δεν πρέπει να κάνει πλάκα..Πρέπει να το σκιτσάρει ακόμα πιο τραγικά ώστε να το αναδείξει. Το κοινό δεν πρέπει να συνηθίζει στα "τραγικά" που του συμβαίνουν καθημερινά. Δεν πρέπει να τα θεωρεί "φυσιολογικά".."

Ο λόγος του Στάθη είναι το ίδιο δυναμικός και απολαυστικός όσο και τα σκίτσα του.
Ήταν μια πολύ όμορφη βραδιά για τους λίγους που την παρακολούθησαν.."Δεν πειράζει", σχολίασε ο Στάθης, "και στις Θερμοπύλες μόνο 300 ήταν..!".
Δεν συμφωνώ..
Έπρεπε να ήμασταν πολύ περισσότεροι...

Φύγε Αλέκο έλα Αλέξη...


Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2008

Επιστροφή στην πόλη..



Καλησπέρα!..



Ήθελα από καιρό να κάνω ένα ταξίδι..
Ένα από κείνα που περιγράφουν στα τραγούδια, ακριβώς γιατί είναι δύσκολα πραγματοποιήσιμα..
Από κείνα που θες να κάνεις όταν νιώθεις πνιγμένος και ασφυκτικά πιεσμένος από τα πάντα..


'Όχι δεν πήγα στη Χαβάη..
Το πλοίο με έφερε στο ανεμοδαρμένο νησί της Τήνου, 4 ώρες μακριά απ' την Αθήνα..

Εκεί, στον απομονωμένο οικισμό της Λειβάδας, κάτω από ξάστερους ουρανούς, χωρίς ηλεκτρικό και τηλεόραση, κάτω από ίσκιους αιώνιων βράχων, μέσα από τους ήχους κελαρυστών νερών και το ατέλειωτο βουητό του Αιγαίου, μπήκα σε κόσμους πέρα απ' το χρόνο, σε κόσμους μύθων και θρύλων...

Πίσω στην πόλη λοιπόν..
Επιστροφή σε Ζαχόπουλους, Μάκηδες και Κουκοδήμους, Ιερώνημους και Τσίπρες, Κοσσυφοπέδια και "Μακεδονίες"..

Με υποδέχτηκε μια κάτασπρη πόλη και μια θερμή αγκαλιά, δεν έχω παράπονο..

Η συνέχεια θα είναι πολύ
καλύτερη, το ξέρω..
Γιατί έχω κρυμμένο στην καρδιά μου τον ήχο και το χρώμα της θάλασσας..
Καλώς σας βρήκα!